2 YAŞ SENDROMUNDA HANGİ DAVRANIŞLAR GÖRÜLÜR?
2 yaş hem ebeveynler hem de çocuklar için kritik bir yaş.
Bebeklik döneminin bitişi ve çocukluk döneminin başlangıcı olarak görülen bu evrede anne baba, çocuğun davranışlarında birtakım değişiklikler gözlemlemeye başlar. Bu değişiklikler 16. ayda başlayabileceği gibi 42. aya kadar da devam edebilir.
2 yaş itibari ile bebek artık çocuk sayılacak çağa gelir, artık büyümüş olur ve o da bunun farkında olur. Bu dönemde çocuk kendini anne babadan bağımsız bir birey olarak keşfetmeye başlar. Daha önce anne ve babasına bağımlıyken artık kendisini keşfetmeye başlayan çocuk neyi sevip neyi sevmediğine de karar verebilir hale gelir ve anne-babayla yaşanan çatışmaların çoğunun kaynağı budur. Çocuk,
- aşırı inatlaşma,
- istediklerini ağlayarak yaptırmaya çalışma,
- hırçınlık,
- ‘hayır’ kelimesini sıkça kullanma,
- etrafa karşı şiddet uygulamaya yatkınlık,
- hatta kendi kendine zarar verebilecek davranışlarda bulunur.
Bunun yanında şu ana kadar bir şekilde düzene soktuğunuz uyku ve beslenme rutininde değişiklikler yaşayabilirsiniz. Ancak her çocuk bu evreyi farklı yaşar. Kimi çocuk yapısı gereği daha sakindir ve bu dönemi hızlı atlatır, kimi çocuk ise duygularını daha yoğun yaşar ve bu dönem biraz daha uzun yaşanabilir. Burada önemli olan nokta, onlara ihtiyaç duydukları desteği sağlamaktır.
2 YAŞ SENDROMUNDA NE YAPILMALI, ÇOCUĞA NASIL DAVRANILMALIDIR?
2 yaş sendromu gelişim sürecinin doğal bir evresi olduğu gibi, bazı dış etkenler problemlerin boyutunu büyütebilir. Anne babanın kısıtlayıcı derecede aşırıya kaçan koruyucu tutumları, ısrarcı bir anne baba (örneğin yemek konusundaki ısrarcılık iştah probleminde rol oynayabilir), çocuğun gün içinde enerjisini harcayamaması ve anne babanın çocukla yeteri kadar zaman geçirip ilgilenmemesi çocuğun bu tip zor ve inatçı davranışlar sergilemesinde etkilidir.
Sabırlı olmak bu evrede sahip olunması gereken en önemli özelliklerden biridir. Unutmamak gerekir ki artık kendine yetebileceğini fark eden çocuğunuz için de bir bocalama ve geçiş dönemidir bu süreç. Davranışlarında tutarsız olan, git-geller yaşayan çocuğa karşı sabırlı olup tutarlı davranmak bu dönemi en az çatışmayla atlatmaya yardımcı olur. Örneğin, zorla yemek yedirmeye çalışmak çocuğun anne-babası ile inatlaşması ve yemeği yemeyi reddetmesi ile sonuçlanır. Problemin kaynağı çocuğun bireyselleşmesine ve özgürleşmesine karşı engeller koyulmasıdır.
Çocuk bu yaşta da hala tehlikelerden korunmak için anne-babanın yönlendirmesine muhtaç, ancak çok katı kurallar ve sıkı bir terbiye, çocuğun kişisel gelişimini olumsuz etkiler. Bağırmak ve katı cezalar vermek yerine olumsuz davranışını sonlandırdığında ilgi göstermek, beslenme ve tuvalet eğitimi gibi konularda doğru zamanları beklemek, kimi zaman sizi usandıracak kadar çok ‘ne’ ‘neden’ gibi sürekli sorular soran çocuğunuzun etrafında olup biteni anlama çabasını takdir etmek, dış tehlikelere karşı onu korkutmak yerine yanındaki varlığınızı hissettirmek ve güven bağı oluşturmak bu dönemin en hafif şekilde atlatılmasını ve çocuğun özgüveni yüksek bağımsız bir birey olmasını sağlar.